In deze diepgaande, filigraanachtig opgebouwde bundel komen een aantal thema’s aan de orde, die als gouddraden met en in elkaar vervlochten zijn. Zo vormen de kwetsbaarheid en de fragmentering van het individu, de onmogelijkheid om de Ander werkelijk te ontmoeten, de vervreemding en de zelfvervreemding van het individu, de onontkoombaarheid van het verleden steeds terugkerende thema’s.

Als geen ander weet Van der Heyden aan deze bloedeigen existentiële thema’s een maatschappelijke en universele draagwijdte te geven. Zo wordt in het  gedicht Palliatief de zelfvervreemding een maatschappelijk verschijnsel, ditmaal door de artificiële ondersteuning van medicatie. Het enige wat hier nog enigszins levensbevestigend is, zijn de herinneringen: “Herinneringen maken de kamer bewoonbaar”. Het gedicht Anoniem geeft een hallucinant beeld van de anonimiteit en verveling. Wij raken verstrikt in een digitaal labyrint, doden vallen uit beeld, “verschuilen zich/ in een graf zonder postadres”. Wij temmen de verveling met online shoppen, elke vraag is er één die onderhuids is, zich nooit beantwoorden laat. Er is enkel: “De ruis van een belofte”.

De bundel zelf is allerminst een ruis van belofte. Integendeel. De bundel raakt de lezer ten diepste en dit op een ongemeen originele wijze: na lectuur staan de gedichten als het ware gegrift in het lichaam van de lezer, net zoals het verleden dit in één van de gedichten doet. Ongrijpbare thema’s worden op sublieme wijze vertaald in wat de dichter “het geheugen van onze handen” noemt,  angstaanjagend tastbaar en tegelijk even onvatbaar als onuitsprekelijk.

Recensie door: Antoon Van den Braembussche, cultuurfilosoof & dichter

Bundel

www.uitgeverijp.be/Filigraan